 |
|
Z całą pewnością jest to jeden z najlepszych polskich filmów ostatnich lat. Jestem pod głębokim wrażeniem Jacka Bromskiego, że zrealizował film o takiej tematyce i do tego zrobił to na tyle zgrabnie. Historia opowiada o młodej pani prokurator z Krakowa, która zaraz po przeniesieniu z Tarnowa dostaje polecenie poprowadzenia sprawy morderstwa. Zabity to biznesmen, członek firmy consaltingowej, człowiek bardzo nieszczęśliwy za sprawą wielu tragedii rodzinnych. Wraz z rozwojem śledztwa pani prokurator odkrywa, że rozwiązanie nie będzie dla niej ani proste, ani przyjemne, a to co odkryje zmieni nieco jej podejście do otaczającej ją rzeczywistości, gdyż korzenie zbrodni sięgają daleko w głąb PRL’u. Film niesłychanie sprowadza nas na ziemię, pokazując bardzo realistycznie kto tak naprawdę ma w Polsce władzę, realia wymiaru sprawiedliwości oraz skutki nie przeprowadzenia dekomunizacji po 80 roku. Pokazuje w co przerodziło się SB i jak daleko sięgają jej macki. Transformacja pani prokurator z dociekliwej idealistki w zastraszoną konformistkę jest tak tym bardziej przerażająca, że prawdopodobnie dzieje się to każdego dnia. Wielkie brawa dla pana Bromskiego, za odwagę w mówieniu tego, co wszyscy wiemy, ale każdy boi się powiedzieć na głos, by nie zostać nazwanym ciemnogrodem.
Jeśli chodzi o aktorstwo, to nie jest ono zupełnie innej próby niż to, do którego przyzwyczaiły nas rodzime produkcje. Jest nie tylko autentyczne, przekonywujące i wiarygodne, ale także wyprane z patosu, wręcz autokrytyczne. Zarówno Maja Ostaszowska w roli prokurator Szackiej, jak i towarzyszący jej Marek Bukowski (komisarz prowadzący śledztwo) grają rewelacyjnie. Na ekranie widzimy też plejadę znakomitych polskich artystów, takich jak Krzysztof Globisz, Andrzej Seweryn, Krzysztof Pieczyński , czy Piotr Adamczyk (większość jednak epizodycznie), oraz oczywiście znakomita Danuta Stenka. Nie można zapomnieć też o Krzysztofie Stroińskim w świetnej roli bojownika anty sbeckiegio. Duży udział ma tu także sam Bromski, który napisał dialogi (jeden z najlepszych to scena prokurator Szackiej wychodzącej z archiwum IPN, gdzie stwierdza, że może niektóre tajemnice powinny zostać nieodkryte, za co zostaje zbesztana przez archiwistę słowami „i to mówi prokurator Rzeczpospolitej?!”) dodając postaciom realizmu.
Od strony technicznej jest również nienagannie, zdjęcia są swobodne, ukazują autentyczny Kraków takim jaki jest, bez upiększania, ale też bez szukania na siłę scenerii slumsowych. Fabuła trzyma w napięciu praktycznie przez cały film, spychając jednak element kryminalny nieco na drugi plan – jasne jest, że autorom zależało przede wszystkim na ukazaniu układów sił w Polsce, do czego zabójstwo jest jedynie pretekstem – nie zmienia to jednak faktu, że scenariusz napisany jest świetnie i składa się w naprawdę logiczną całość (współautorem scenariusza jest Juliusz Machulski – autor najlepszych polskich skryptów w historii kinematografii).
Nie da się ukryć, że jest to film z politycznie celem, można go jednak odebrać także jako naprawdę dobry film kryminalny, zrealizowany i zagrany bez zarzutu. Pokazuje że stać nas (Polaków) na coś więcej niż kolejna durna komedia romantyczna w której Jan Frycz (o zgrozo!) robi z siebie pajaca, a niecenzuralny język stanowi jedyny środek przekazu.
| Ocena (0-10): | |
| Gra aktorska: | 9 |
| Czas trwania: | 8 |
| Montaż: | 8 |
| Muzyka: | 5 |
| Dialogi: | 9 |
| Spójność fabuły: | 9 |
| Przesłanie: | 10 |
| Średnia ocena: | 8,29 |
1 komentarze:
Szkoda tylko że już nie grają tego w kinach ;/
Prześlij komentarz