Drive

Gatunek: Kryminalny, Thriller, Dramat Reżyseria: Nicolas Winding Refn Scenariusz: Hossein Amini (scenariusz), James Sallis (książka) Obsada: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Albert Brooks, Oscar Isaac, Christina Hendricks, Ron Perlman więcej... Ocena IMDB: 8,1 Link do IMDB: Drive

Drive jest poniekąd filmem sprzeczności. Akcja toczy się bardzo powoli, jednak bardzo wciągająco, i przekazana ilość fabuły jest zaskakująco duża. Opowiada (częściowo) o totalnie bezwarunkowej miłości, jednak umieszcza ją w drastycznej scenerii półświatka Los Angeles. Główną postacią jest kierowca, a jednak pościgi w skrypcie znalazły się w zasadzie jedynie tak naprawdę dwa. Co więcej, udało się zgromadzić na planie całą gamę naprawdę dobrych aktorów, jednak reżyseria pokierowała nimi w bardzo oszczędny sposób, co dało efekty w zbudowaniu bardzo wysublimowanego napięcia.

Film opowiada o bardzo utalentowanym kierowcy (Ryan Gosling), który wiedzie proste życie ograniczając koło znajomych w zasadzie jedynie do swojego szefa (Bryan Cranston). Driver (bo tak naprawdę nie poznajemy nigdy imiennie głównej postaci) oferuje także usługi ucieczek z miejsca zbrodni, po wszelkiego rodzaju napadach i w ten właśnie sposób postanawia pomóc mężowi kobiety w której jest zakochany (Carey Mullingan) - Irene. Podczas napadu jednak, sprawy znacznie się komplikują i żeby je naprostować Driver musi odnaleźć osoby stojące za zleceniem, chroniąc jednocześnie Irene, która również została wzięta na celownik.

To że Gosling jest naprawdę świetnym aktorem wiemy od czasu roli w „The Believer”, a od tego czasu sprawił, że jego obecność w obsadzie była mocnym argumentem za „daniem produkcji szansy” i kupieniem biletu do kina, „Drive” jedynie pieczętuje ten stan jeszcze bardziej. Gosling gra rewelacyjnie, bardzo spokojnie, z dystansem, kreując postać której każda akcja jest niesłychanie przemyślana, a reakcja bardzo mocna i efektywna. Bryan Cranston znany jest nam w zasadzie jedynie ze znakomitej roli Waltera Whita w „Breaking Bad”, tutaj gra równie dobrze, ale zdecydowanie inaczej, jakby koniecznie chciał pokazać, że nie da się zaszufladkować jako Walter i dobrze, bo pomimo wieku (Cranston ma 55 lat) widać że ma on duży potencjał. Dopiero teraz dostaje on jednak szansę na pokazanie co potrafi. Szefów lokalnej mafii grają Albert Brooks i Ron Perlman, którym reżyser pozwolił na trochę więcej swobody w dialogach (a raczej w przypadku Brooksa – monologach). Obaj grają rewelacyjnie i okazują się być idealnie dobranymi aktorami do ról. Irene, obiekt uczuć Drivera gra Carey Mulligan, jej aktorstwo jest również stoi na wysokim poziomie, ginie ona jednak nieco przy znakomitości Goslinga. Drugą rolę żeńską powierzono Christinie Hendricks, znanej głównie z serialu „Mad Men”, jednak tutaj jest to rola zupełnie marginalna. Męża Irene gra Oscar Isaac, wcześniej role wybitnie pejoratywne, Książę John w „Robin Hoodzie”, czy Blue Jones w „Sucker Punch”, tutaj raczej tło o którym szybko zapominamy.

Scenariusz jest zaadoptowaną przez Hossein’a Amini’ego (wcześniej scenariusz do między innymi „Four Feathers” czy „Killshot”) książką James’a Sallisa. Za kamerą stoi Nicolas Winding Refn, nie mający na swoim koncie jak dotąd specjalnie wielkich osiągnięć (co miejmy nadzieję zmieni się po sukcesie „Drive”). Zarówno za scenariusz, jak i za poprowadzenie aktorów należą się wielkie brawa (mówi się o Oskarze dla Alberta Brooksa), udało się stworzyć film nietuzinkowy, zarówno aspirujący do kina ambitnego, jak i interesujący, wciągający i dający poczucie dobrze spędzonego czasu. Na uwagę zasługuje też montaż. Ujęcia są bardzo spokojne, wyważone, długie, ale nie nużące, gdyż twórcy operują tutaj dużymi kontrastami zderzając sielankową miłość głównego bohatera z brutalnymi realiami serwując nam zaraz po scenie romantycznego pocałunku bardzo krwawą jatkę kończącą się sceną rozwalania (dosłownie!) głowy przeciwnika. Nie miejmy złudzeń, film jest miejscami bardzo brutalny, ale może właśnie ta równowaga pomiędzy czymś naprawdę pięknym, a totalnie odpychającym czyni go tak interesującym. Z całą pewnością Nicolas Winding Refn trafia na moją listę obserwowanych.

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	10
Czas trwania:	9
Montaż:	10
Muzyka:	8
Dialogi:	9
Spójność fabuły:	9
Poziom napięcia:	8
Średnia ocena:	9

Czytaj dalej...

In Time

Gatunek: Akcja, Sci-Fi, Thriller Reżyseria: Andrew Niccol Scenariusz: Andrew Niccol Obsada: Justin Timberlake, Amanda Seyfried, Cillian Murphy, Johnny Galecki, Olivia Wilde więcej... Ocena IMDB: 6,6 Link do IMDB: In Time

Świat w którym kończąc 25 lat (wg filmu biologicznie moment w którym zaczynamy się starzeć) dostajesz z miejsca 1 rok życia w prezencie od systemu. Można tym czasem zapłacić rachunki, kupić jedzenie, możesz też go ukraść od kogoś (lub zostać okradzionym), wygrać, lub dostać w prezencie. Układ jest prosty (piszę układ, ale nie masz żadnego wpływu na jego warunki), jak Twój zegar dobiegnie do zera – umierasz, ale jeśli jesteś na tyle obrotny żeby do tego nie dopuścić – możesz żyć wiecznie i to mając zawsze biologicznie 25 lat. Tyle o modelu, teraz rzeczywistość: ludzkość podzieliła się na dwie grupy społeczne, Ci którzy muszą na co dzień walczyć o przetrwanie i żyją z minuty na minutę z trudem zarabiając tyle (czasu, który stał się oficjalnie walutą, np. kawa kosztuje 3 minuty) by pozwolić sobie na kolejny dzień egzystencji, oraz bogaczy żyjących za dziesiątkami murów trzymających w bankach zdeponowane miliony zbędnych im lat.

Will Salas (Justin Timberlake) znajduje się we właściwym miejscu o właściwym czasie i na skutek pomocy jakiej udziela pewnemu nieznajomemu dostaje od niego w spadku ponad 100 lat życia. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności sprawia że na skutek rosnących podatków Will traci matkę (Olivia Wilde), postanawia więc zemścić się na systemie.

Dalsza część scenariusza to pewnego rodzaju alegorią na walkę z systemem, która tak naprawdę ma swoje zastosowanie w praktycznie każdym systemie politycznym jaki ludzkość doświadczała poprzez wieki i jaki doświadczać będzie zawsze. W naturze człowieka jest dążenie do zapewnienia sobie jak najlepszego standardu życia, nawet kosztem innych i nawet jeśli taki standard jest zupełną przesadą (bo kto by chciał żyć milion lat?). Człowiek (oczywiście generalizuję, zdarzają się altruistyczne jednostki) będzie zgarniał pod siebie wszystko, nawet jak za oknem dziesiątki umierają z niedostatku dobra które on ma w nadmiarze. Smutna prawda, ale tak jest. Podobne zasady obowiązują praktycznie każde społeczeństwo, jedynie w naszych czasach nie jest to (jeszcze) tak widoczne – zawsze tworzyć się będzie podział kastowy na tych którzy mają za dużo i tych którzy mają skrajnie za mało, nawet komunizm zaprojektowany z myślą o wyeliminowaniu tego zjawiska doprowadził w prostej linii do jeszcze skrajniejszego podziału.

Scenariusz i reżyseria – Andrew Niccol, pan który ma już w swoim dorobku kilka filmów zadających alegorycznie dużo trudnych i egzystencjalnych pytań owiniętych lekko fantastyczną fabułą, takich jak: „The Truman Show”, „S1m0ne”, „Gattacka” czy „Lord of War”. Nie jest to co prawda szczyt kunsztu reżyserskiego, ale film jest zrealizowany zupełnie poprawnie, poza tym, mam wrażenie, że w przypadku Niccol’a nie liczy się tak bardzo środek przekazu, a przekaz sam w sobie, wybaczamy mu więc niedociągnięcia w szczegółach scenariusza, nie wybijający się niczym montaż, mierne efekty specjalne i skupiamy się na tym, że film generalnie ogląda się dobrze, trzyma miejscami w napięciu i kończy się w miarę zadowalająco. Do ról głównych zaliczyć należy niewątpliwie trzy postacie: Justin Timberlake (nie sądzę, aby osiągnął on już tak naprawdę dużo więcej w świecie aktorskim, wydaje mi się że role tutaj i w „Scocial Network” to szczyt jego umiejętności, czyli poziom raczej średni), Amanda Seyfried (dotąd raczej nieskomplikowane role takie jak „Mamma Mia!” czy „Letters to Julia”, tutaj nieco poważniej i nieco lepiej) oraz Cillian Murphy (aktor z olbrzymim potencjałem, etatowo u Nolana, tutaj zrobił chyba wszystko co mógł żeby wybić swoją postać ponad jej płaskość scenariuszową). Dodatkową atrakcją jest epizodyczna rólka Johnny’ego Galacki’ego – Leonarda z „The Big Bang Theory”.

Reasumując, film jest ciekawą wizją przyszłości, zadającą wiele pytań na które tak naprawdę nie istnieją odpowiedzi, jest to jednak dyskusja wtórna i wałkowana wielokrotnie pomimo zmieniającego się tła na jakim się odbywa. Aktorsko pozostajemy na takim poziomie, na jaki pozwalał scenariusz, czyli raczej płasko. Generalnie, jeżeli przymkniemy oczy na kilka naprawdę rażących błędów (Cillian Murphy – najbardziej idiotyczna śmierć postaci drugiej połowy 2011 roku) „In Time” jest całkiem niezłą opowieścią SF, przyswajalną i skłaniającą po zakończeniu do lekkiej refleksji, zakończonej jednak zazwyczaj słowami, „chwila, przecież to już było”.

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	6
Czas trwania:	7
Montaż:	4
Muzyka:	4
Dialogi:	6
Spójność fabuły:	7
Poziom napięcia:	7
Średnia ocena:	5,86

Czytaj dalej...

Rise of the Planet of the Apes

Gatunek: Science-fiction, Akcja, Dramat Reżyseria: Rupert Wyatt Scenariusz: Rick Jaffa, Amanda Silve, Pierre Boulle Obsada: James Franco, Freida Pinto, John Lithgow, Brian Cox, Tom Felton, David Oyelowo więcej... Ocena IMDB: 7,8 Link do IMDB: Rise of the Planet of the Apes

Oryginalną serię zapoczątkował film Franklina J. Schaffner’a z 1968 roku („Planet of the Apes”), który doczekał się licznych kontynuacji („Beneath the Planet of the Ape”, „Escape from the Planet of the Apes” itd.), serialu telewizyjnego, oraz rebootu w 2001 roku (za kamerą Tim Burton). Teraz postanowiono spojrzeć na temat z jeszcze innej perspektywy ukazując Ziemię na początku XXI wieku, oraz genezę jej zagłady za sprawą przejęcia kontroli nad nią przez szympansy. Wszystko zaczyna się od wynalezienia leku mającego leczyć u ludzi chorobę Alzheimera, powodującego jednak w Małp nadzwyczajny wzrost inteligencji. Próbami klinicznymi dowodzi Will Rodman (James Franco), młody naukowiec z zaangażowany w badania z powodów także osobistych, gdyż jego ojciec (John Lithgow) – chorujący właśnie na Alzheimera - miewa już coraz mniej „dobrych dni”. Gdy podczas prezentacji możliwości leku dochodzi do wypadku, zarząd wstrzymuje prace, a wszystkie szympansy (na których dokonywano testów) zostają uśpione. Wszystkie z wyjątkiem jednego, który zostaje przez Willa w tajemnicy przygarnięty do domu, gdzie przez lata wychowuje się nieomal jak dziecko wykazując nadzwyczajne zdolności do pojmowania i komunikacji. Po latach Will wznawia prace nad lekkim, tym razem nad znacznie mocniejszą i agresywniejszą odmianą, a natomiast Cezar (przygarnięty szympans) w skutek nieszczęśliwego wypadku zostaje umieszczony w schronisku dla zwierząt pod opieką brutalnego dozorców (w tej roli Tom Felton – znany jak dotąd jedynie jako Malfoy z Harrego Pottera), gdzie pod wpływem doznanych krzywd planuje ucieczkę, oraz budowę armii.

Film rozkręca się powoli, pierwsza połowa jest to spokojna opowieść o miłym naukowcu i jego małpce, która jest bardzo sympatyczna i bardzo uzdolniona (jest nawet sympatyczna pani doktor – weterynarz, sielanka prawie jak Garfield), druga połowa to szybki film akcji ze zgrabnym montażem sensacyjnym. Jest trochę strzelania, są helikoptery, jest bicie i spadanie, wystarczająco aby zaspokoić nastrój wyczekiwania budowany na początku.

Główną rolę gra James Franco, który jednak (choć gra sympatycznie), to nie specjalnie ma tu dużo do pokazania (po „127 godzin” będzie mu ciężko pokazać się z jeszcze lepszej strony) jest po prostu dobrze dobranym do roli aktorem. Ojca Willa, gra John Lithgow, na którego po roli w piątym sezonie Dextera nie umiem już patrzeć tak samo. Na ekranie pokazuje się jeszcze na chwilę Brian Cox, ale nie jest to rola warta uwagi, jest zupełnie trzecioplanowy i bez wyrazu, praktycznie kalka z roli w X-Menach. Aktorstwo jest co prawda mierne (pomimo dobrej obsady), ale w tym przypadku to dobrze, pozwala nam to bardziej skupić się na szympansach – a jest na co patrzeć, bo ewolucja Cezara jest zarówno fascynująca, jak i zaskakująca.

Generalnie, „Geneza(…)” jest filmem bardzo udanym, ogląda się go zupełnie przyjemnie i po skończeniu ma się nadzieję, projekt nie zostanie porzucony i już niedługo otrzymamy kolejną część, może tym razem z nieco większym budżetem na efekty specjalne.

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	4
Czas trwania:	7
Montaż:	6
Muzyka:	4
Dialogi:	5
Spójność fabuły:	7
Efekty specjalne:	5
Średnia ocena:	5,43

Czytaj dalej...

Trespass

Gatunek: Kryminalny, Dramat, Thriller Reżyseria: Joel Schumacher Scenariusz: Karl Gajdusek Obsada: Nicolas Cage, Nicole Kidman, Ben Mendelsohn, Liana Liberato, Cam Gigandet, Jordana Spiro, Dash Mihok więcej... Ocena IMDB: 5,4 Link do IMDB: Trespass

Fabuła filmu lokuje nas w domu państwa Miller, w którym na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się w najlepszym porządku, Kyle (Nicolas Cage) handluje diamentami i jeździ Porche, Sarah (Nicole Kidman) zajmuje się zdecydowanie za dużym dla nich domem, posiadającym najnowocześniejsze zabezpieczenia, basen oraz wszelkie możliwe luksusu jakie może sobie wymarzyć amerykańska, bardzo bogata rodzina. Córka (Liana Liberato), Avery jest oczywiście rozkapryszoną nastolatką wymykającą się na imprezy. Jednej nocy jednak na dom napada banda zamaskowanych bandytów, którzy wiedzą o Millerach znacznie więcej niż powinni.

Do mniej więcej połowy filmu, fabuła zdaje trzymać się jednego kawałka, zwroty akcji sprawiają jednak, że staje się ona tak zagmatwana, że traci w zupełności cały sens. Cała intryga jest szyta tak grubymi nićmi, że przestają nawet dziwić nielogiczne zachowanie bohaterów, którzy raz za razem robią nieprzemyślane głupoty które prowadzą do coraz większych absurdów zamieniając Terspass w wenezuelską telenowelę. Nie mówię już nawet o głupotach typu „skąd on wziął ten pistolet??”, ale również takie kwiatki są tutaj obecne. Postacie umierają wręcz szekspirowsko – dopiero wygłosiwszy wszystkie informacje jakie chcieli wygłosić nie spiesząc się z wykrwawianiem i traktując wyjaśnianie brakujących kawałków układanki zdecydowanie poważniej niż własną śmierć.

Ben Mendelsohn (który gra przywódcę grupy) jest z początku dość obiecujący, jednak z czasem jego zdecydowanie za długie monologi (wzorowane chyba na Ledgerze z Dark Knight) stają się wymuszone, irytujące i wtórne. W rolę drugiego z bandytów wciela się Cam Gigandet, który niestety jest tak samo beznadziejny jak wszyscy na planie tego filmu. Na uwagę zasługuje chyba jedynie Liana Liberato, ale nie dlatego, że tutaj pokazała cokolwiek z aktorskich umiejętności, ale dlatego, że całkiem niedawno zagrała w „Trust” razem z Clivem Owenem i tamta rola (tak jak i film z resztą) jest warty obejrzenia. Filmu nie ratuje także Nicole Kidman która po dłuższej nieobecności na ekranach udziela się ostatnio w kilku naraz miernych produkcjach. Nicolas Cage potwierdza również, że czasy świetności ma za sobą (chyba, że uda mu się wybrnąć z dołka finansowego zmuszającego go do brania praktycznie każdej zaoferowanej mu roli – czy Trespass jest jednym z takich filmów?).

Największą zaletą tego filmu jest to że 91min, a nie dłużej. Jestem rozczarowany, że Joel Schumacher popełnił taki film…

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	2
Czas trwania:	7
Montaż:	3
Muzyka:	1
Dialogi:	1
Spójność fabuły:	1
Poziom napięcia:	3
Średnia ocena:	2,57

Czytaj dalej...

Dexter

Gatunek: Kryminalny, Dramat Reżyseria: Keith Gordon, Marcos Siega, John Dahl więcej... Scenariusz: Jeff Lindsay, James Manos Jr., Scott Reynolds więcej... Obsada: Michael C. Hall, Jennifer Carpenter, Lauren Vélez, David Zayas, James Remar, C.S. Lee, Julie Benz, Desmond Harrington więcej... Ocena IMDB: 9,2 Link do IMDB: Dexter

Dexter, jako paroletnie dziecko został zabrany z miejsca morderstwa jego matki przez pierwszego policjanta na miejscu zdarzenia – Harrego Morgana, który postanowił zaadoptować chłopca i wychować go jak własnego syna. Dosyć szybko Harry zorientował się jednak, jakie piętno odcisnęło na Dexterze zdarzenie którego był świadkiem – chłopiec stał się pozbawiony ludzkich emocji, oraz odczuwał niemożliwą do opanowania potrzebę zabijania. Zamiast udawać, że problemu nie ma, lub że da się go „wyleczyć” Harry podjął inną decyzję – pokazał chłopcu jak ma udawać emocje i uczucia, oraz w jaki sposób radzić sobie ze swoją „potrzebą” w sposób korzystny dla społeczeństwa i jak nie dać się przy tym złapać i posłać na krzesło elektryczne. Po latach od śmierci ojczyma Dexter pracuje jako analityk dla Policji Miami, natomiast nocą wyszukuje morderców którym udało się oszukać system prawny, a których wina jest niezaprzeczalna i umawia ich na spotkanie z foliowymi workami i dnem zatoki.

Jako Dextera (znany z Six Feet Under) Michael C. Hall, którego nie da się nie lubić w tej roli (częściowo jest to zasługa konwencji serialu, gdzie słyszymy wewnętrzne monologi (a czasem nawet dialogi ze zmarłym ojczymem) głównego bohatera), jako jego siostra Debra – Jenifer Carpenter, aktorka może posiadająca aparycję Romana Giertycha, ale idealnie pasująca do tej roli. Dodatkowo w stałej obsadzie można zobaczyć Davida Zayasa, Jamesa Remera, Julie Benz czy Desmonda Harringtona.

Telewizja Showtime 2 października rozpoczęła emisję 6 sezonu Dextera, gdzie zobaczymy takie gwiazdy jak Colin Hanks, Edward James Olmos, czy Mos Def.

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	8
Poziomu wszystkich sezonów:	8
Spójność fabuły:	10
Poziom wciągnięcia:	10
Dialogi:	8
Muzyka:	8
Realizacja:	10
Budowanie klimatu i napięcia:	10
Średnia ocena:	9,00

Czytaj dalej...

Breaking Bad

Gatunek: Kryminalny, Dramat Reżyseria: Vince Gilligan Scenariusz: Vince Gilligan Obsada: Bryan Cranston, Aaron Paul, Anna Gunn, Dean Norris, Betsy Brandt, RJ Mitte więcej... Ocena IMDB: 9,4 Link do IMDB: Breaking Bad

Sytuacja Waltera nie jest za ciekawa, jest grubo po 40, ma na utrzymaniu żonę w ciąży oraz niepełnosprawnego nastoletniego syna, zarabia grosze jako nauczyciel chemii w liceum, dorabiając przy woskowaniu aut w myjni, a na domiar złego zostaje zdiagnozowany praktycznie nieuleczalnym rakiem płuc, z którego (ale też nie koniecznie, rokowania są marne) może wyleczyć go jedynie bardzo kosztowne eksperymentalne leczenie, na które oczywiście go nie stać. W obliczu zbliżającego się końca, Walter próbuje znaleźć sposób na zabezpieczenie przyszłości swojej rodziny (rozpatruje nawet upozorowanie śmiertelnego wypadku, w celu wyłudzenia odszkodowania), olśnienia dostaje pewnego dnia, przypadkiem towarzysząc swojemu szwagrowi (agentowi DEA) w nalocie na wytwórnię meta amfetaminy, gdzie dostrzega uciekającego z miejsca zdarzenia swojego byłego studenta – Jessiego. Postanawia odnaleźć go i zaproponować współpracę, Walter ze swoją rozległą wiedzą chemiczną ma „gotować” najczystszy towar na rynku, a Jessie ma się zająć dystrybucją. Tak zaczyna się spirala zła, która sięga z czasem coraz głębiej ogarniając tak i rodzinę Waltera, jak i wszystkich dookoła wyciągając na światło dzienne coraz straszniejsze instynkty i ukazując jak daleko ludzie skłonni są posunąć się kiedy w grę wchodzą coraz większe pieniądze i ludzkie życie.

Obraz jest dziełem Vince’a Gilligan’a, który jest zarówno reżyserem, jak i producentem i twórcą scenariusza. Stworzył on dzieło niezwykle rozbudowane, gdzie postacie wykreowane są do perfekcji i posiadają wręcz głębię emocjonalną. Każda decyzja bohaterów, ma swoje zarówno późniejsze konsekwencje, jak i jest następstwem poprzednich działań. Widz czuje ciężar tych decyzji i wraz z każdym kolejnym sezonem ten ciężar staje się coraz bardziej odczuwalny, ponieważ decyzje te są coraz cięższe. Postacie ewoluują w niesłychanie wiarygodny sposób, każde działanie zabiera odrobinę z ich własnego ja zmieniając je w coś innego i sprawiając, że nie jest możliwe stwierdzenie, czy ktoś jest jednoznacznie zły bądź jednoznacznie dobry.

Postać Waltera wykreował mistrzowsko Bryan Cranston, który razem z Aaron’em Paul’em (Jessie Pinkman), tworzą fantastycznie zgrany duet równoważąc się swoimi charakterami i sposobem przekazywania emocji. Szwagra z DEA zagrał Dean Norris, który pomimo roli drugoplanowej wypada naprawdę dobrze i wiarygodnie. Żonę Waltera – Skyler zagrała Anna Gunn – aktorka znana głównie z roli w Deadwood – tutaj pod okiem Gilligana wypada znacznie lepiej.

Stacja AMC niedawno skończyła nadawanie 5 sezonu – 6 ma być finałowym.

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	10
Poziomu wszystkich sezonów:	9
Spójność fabuły:	10
Poziom wciągnięcia:	10
Dialogi:	9
Muzyka:	4
Realizacja:	10
Budowanie klimatu i napięcia:	10
Średnia ocena:	9,00

Czytaj dalej...