Drive

Gatunek: Kryminalny, Thriller, Dramat Reżyseria: Nicolas Winding Refn Scenariusz: Hossein Amini (scenariusz), James Sallis (książka) Obsada: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Albert Brooks, Oscar Isaac, Christina Hendricks, Ron Perlman więcej... Ocena IMDB: 8,1 Link do IMDB: Drive

Drive jest poniekąd filmem sprzeczności. Akcja toczy się bardzo powoli, jednak bardzo wciągająco, i przekazana ilość fabuły jest zaskakująco duża. Opowiada (częściowo) o totalnie bezwarunkowej miłości, jednak umieszcza ją w drastycznej scenerii półświatka Los Angeles. Główną postacią jest kierowca, a jednak pościgi w skrypcie znalazły się w zasadzie jedynie tak naprawdę dwa. Co więcej, udało się zgromadzić na planie całą gamę naprawdę dobrych aktorów, jednak reżyseria pokierowała nimi w bardzo oszczędny sposób, co dało efekty w zbudowaniu bardzo wysublimowanego napięcia.

Film opowiada o bardzo utalentowanym kierowcy (Ryan Gosling), który wiedzie proste życie ograniczając koło znajomych w zasadzie jedynie do swojego szefa (Bryan Cranston). Driver (bo tak naprawdę nie poznajemy nigdy imiennie głównej postaci) oferuje także usługi ucieczek z miejsca zbrodni, po wszelkiego rodzaju napadach i w ten właśnie sposób postanawia pomóc mężowi kobiety w której jest zakochany (Carey Mullingan) - Irene. Podczas napadu jednak, sprawy znacznie się komplikują i żeby je naprostować Driver musi odnaleźć osoby stojące za zleceniem, chroniąc jednocześnie Irene, która również została wzięta na celownik.

To że Gosling jest naprawdę świetnym aktorem wiemy od czasu roli w „The Believer”, a od tego czasu sprawił, że jego obecność w obsadzie była mocnym argumentem za „daniem produkcji szansy” i kupieniem biletu do kina, „Drive” jedynie pieczętuje ten stan jeszcze bardziej. Gosling gra rewelacyjnie, bardzo spokojnie, z dystansem, kreując postać której każda akcja jest niesłychanie przemyślana, a reakcja bardzo mocna i efektywna. Bryan Cranston znany jest nam w zasadzie jedynie ze znakomitej roli Waltera Whita w „Breaking Bad”, tutaj gra równie dobrze, ale zdecydowanie inaczej, jakby koniecznie chciał pokazać, że nie da się zaszufladkować jako Walter i dobrze, bo pomimo wieku (Cranston ma 55 lat) widać że ma on duży potencjał. Dopiero teraz dostaje on jednak szansę na pokazanie co potrafi. Szefów lokalnej mafii grają Albert Brooks i Ron Perlman, którym reżyser pozwolił na trochę więcej swobody w dialogach (a raczej w przypadku Brooksa – monologach). Obaj grają rewelacyjnie i okazują się być idealnie dobranymi aktorami do ról. Irene, obiekt uczuć Drivera gra Carey Mulligan, jej aktorstwo jest również stoi na wysokim poziomie, ginie ona jednak nieco przy znakomitości Goslinga. Drugą rolę żeńską powierzono Christinie Hendricks, znanej głównie z serialu „Mad Men”, jednak tutaj jest to rola zupełnie marginalna. Męża Irene gra Oscar Isaac, wcześniej role wybitnie pejoratywne, Książę John w „Robin Hoodzie”, czy Blue Jones w „Sucker Punch”, tutaj raczej tło o którym szybko zapominamy.

Scenariusz jest zaadoptowaną przez Hossein’a Amini’ego (wcześniej scenariusz do między innymi „Four Feathers” czy „Killshot”) książką James’a Sallisa. Za kamerą stoi Nicolas Winding Refn, nie mający na swoim koncie jak dotąd specjalnie wielkich osiągnięć (co miejmy nadzieję zmieni się po sukcesie „Drive”). Zarówno za scenariusz, jak i za poprowadzenie aktorów należą się wielkie brawa (mówi się o Oskarze dla Alberta Brooksa), udało się stworzyć film nietuzinkowy, zarówno aspirujący do kina ambitnego, jak i interesujący, wciągający i dający poczucie dobrze spędzonego czasu. Na uwagę zasługuje też montaż. Ujęcia są bardzo spokojne, wyważone, długie, ale nie nużące, gdyż twórcy operują tutaj dużymi kontrastami zderzając sielankową miłość głównego bohatera z brutalnymi realiami serwując nam zaraz po scenie romantycznego pocałunku bardzo krwawą jatkę kończącą się sceną rozwalania (dosłownie!) głowy przeciwnika. Nie miejmy złudzeń, film jest miejscami bardzo brutalny, ale może właśnie ta równowaga pomiędzy czymś naprawdę pięknym, a totalnie odpychającym czyni go tak interesującym. Z całą pewnością Nicolas Winding Refn trafia na moją listę obserwowanych.

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	10
Czas trwania:	9
Montaż:	10
Muzyka:	8
Dialogi:	9
Spójność fabuły:	9
Poziom napięcia:	8
Średnia ocena:	9

Czytaj dalej...

In Time

Gatunek: Akcja, Sci-Fi, Thriller Reżyseria: Andrew Niccol Scenariusz: Andrew Niccol Obsada: Justin Timberlake, Amanda Seyfried, Cillian Murphy, Johnny Galecki, Olivia Wilde więcej... Ocena IMDB: 6,6 Link do IMDB: In Time

Świat w którym kończąc 25 lat (wg filmu biologicznie moment w którym zaczynamy się starzeć) dostajesz z miejsca 1 rok życia w prezencie od systemu. Można tym czasem zapłacić rachunki, kupić jedzenie, możesz też go ukraść od kogoś (lub zostać okradzionym), wygrać, lub dostać w prezencie. Układ jest prosty (piszę układ, ale nie masz żadnego wpływu na jego warunki), jak Twój zegar dobiegnie do zera – umierasz, ale jeśli jesteś na tyle obrotny żeby do tego nie dopuścić – możesz żyć wiecznie i to mając zawsze biologicznie 25 lat. Tyle o modelu, teraz rzeczywistość: ludzkość podzieliła się na dwie grupy społeczne, Ci którzy muszą na co dzień walczyć o przetrwanie i żyją z minuty na minutę z trudem zarabiając tyle (czasu, który stał się oficjalnie walutą, np. kawa kosztuje 3 minuty) by pozwolić sobie na kolejny dzień egzystencji, oraz bogaczy żyjących za dziesiątkami murów trzymających w bankach zdeponowane miliony zbędnych im lat.

Will Salas (Justin Timberlake) znajduje się we właściwym miejscu o właściwym czasie i na skutek pomocy jakiej udziela pewnemu nieznajomemu dostaje od niego w spadku ponad 100 lat życia. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności sprawia że na skutek rosnących podatków Will traci matkę (Olivia Wilde), postanawia więc zemścić się na systemie.

Dalsza część scenariusza to pewnego rodzaju alegorią na walkę z systemem, która tak naprawdę ma swoje zastosowanie w praktycznie każdym systemie politycznym jaki ludzkość doświadczała poprzez wieki i jaki doświadczać będzie zawsze. W naturze człowieka jest dążenie do zapewnienia sobie jak najlepszego standardu życia, nawet kosztem innych i nawet jeśli taki standard jest zupełną przesadą (bo kto by chciał żyć milion lat?). Człowiek (oczywiście generalizuję, zdarzają się altruistyczne jednostki) będzie zgarniał pod siebie wszystko, nawet jak za oknem dziesiątki umierają z niedostatku dobra które on ma w nadmiarze. Smutna prawda, ale tak jest. Podobne zasady obowiązują praktycznie każde społeczeństwo, jedynie w naszych czasach nie jest to (jeszcze) tak widoczne – zawsze tworzyć się będzie podział kastowy na tych którzy mają za dużo i tych którzy mają skrajnie za mało, nawet komunizm zaprojektowany z myślą o wyeliminowaniu tego zjawiska doprowadził w prostej linii do jeszcze skrajniejszego podziału.

Scenariusz i reżyseria – Andrew Niccol, pan który ma już w swoim dorobku kilka filmów zadających alegorycznie dużo trudnych i egzystencjalnych pytań owiniętych lekko fantastyczną fabułą, takich jak: „The Truman Show”, „S1m0ne”, „Gattacka” czy „Lord of War”. Nie jest to co prawda szczyt kunsztu reżyserskiego, ale film jest zrealizowany zupełnie poprawnie, poza tym, mam wrażenie, że w przypadku Niccol’a nie liczy się tak bardzo środek przekazu, a przekaz sam w sobie, wybaczamy mu więc niedociągnięcia w szczegółach scenariusza, nie wybijający się niczym montaż, mierne efekty specjalne i skupiamy się na tym, że film generalnie ogląda się dobrze, trzyma miejscami w napięciu i kończy się w miarę zadowalająco. Do ról głównych zaliczyć należy niewątpliwie trzy postacie: Justin Timberlake (nie sądzę, aby osiągnął on już tak naprawdę dużo więcej w świecie aktorskim, wydaje mi się że role tutaj i w „Scocial Network” to szczyt jego umiejętności, czyli poziom raczej średni), Amanda Seyfried (dotąd raczej nieskomplikowane role takie jak „Mamma Mia!” czy „Letters to Julia”, tutaj nieco poważniej i nieco lepiej) oraz Cillian Murphy (aktor z olbrzymim potencjałem, etatowo u Nolana, tutaj zrobił chyba wszystko co mógł żeby wybić swoją postać ponad jej płaskość scenariuszową). Dodatkową atrakcją jest epizodyczna rólka Johnny’ego Galacki’ego – Leonarda z „The Big Bang Theory”.

Reasumując, film jest ciekawą wizją przyszłości, zadającą wiele pytań na które tak naprawdę nie istnieją odpowiedzi, jest to jednak dyskusja wtórna i wałkowana wielokrotnie pomimo zmieniającego się tła na jakim się odbywa. Aktorsko pozostajemy na takim poziomie, na jaki pozwalał scenariusz, czyli raczej płasko. Generalnie, jeżeli przymkniemy oczy na kilka naprawdę rażących błędów (Cillian Murphy – najbardziej idiotyczna śmierć postaci drugiej połowy 2011 roku) „In Time” jest całkiem niezłą opowieścią SF, przyswajalną i skłaniającą po zakończeniu do lekkiej refleksji, zakończonej jednak zazwyczaj słowami, „chwila, przecież to już było”.

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	6
Czas trwania:	7
Montaż:	4
Muzyka:	4
Dialogi:	6
Spójność fabuły:	7
Poziom napięcia:	7
Średnia ocena:	5,86

Czytaj dalej...

Uwikłanie

Gatunek: Kryminalny, Thriller Reżyseria: Jacek Bromski Scenariusz: Jacek Bromski, Juliusz Machulski Obsada: Maja Ostaszewska, Marek Bukowski, Danuta Stenka, Olgierd Łukaszewicz, Krzysztof Globisz, Andrzej Seweryn, Krzysztof Pieczyński, Piotr Adamczyk, Krzysztof Stroiński więcej... Ocena IMDB: 6,4 Link do IMDB: Uwikłanie

Z całą pewnością jest to jeden z najlepszych polskich filmów ostatnich lat. Jestem pod głębokim wrażeniem Jacka Bromskiego, że zrealizował film o takiej tematyce i do tego zrobił to na tyle zgrabnie. Historia opowiada o młodej pani prokurator z Krakowa, która zaraz po przeniesieniu z Tarnowa dostaje polecenie poprowadzenia sprawy morderstwa. Zabity to biznesmen, członek firmy consaltingowej, człowiek bardzo nieszczęśliwy za sprawą wielu tragedii rodzinnych. Wraz z rozwojem śledztwa pani prokurator odkrywa, że rozwiązanie nie będzie dla niej ani proste, ani przyjemne, a to co odkryje zmieni nieco jej podejście do otaczającej ją rzeczywistości, gdyż korzenie zbrodni sięgają daleko w głąb PRL’u. Film niesłychanie sprowadza nas na ziemię, pokazując bardzo realistycznie kto tak naprawdę ma w Polsce władzę, realia wymiaru sprawiedliwości oraz skutki nie przeprowadzenia dekomunizacji po 80 roku. Pokazuje w co przerodziło się SB i jak daleko sięgają jej macki. Transformacja pani prokurator z dociekliwej idealistki w zastraszoną konformistkę jest tak tym bardziej przerażająca, że prawdopodobnie dzieje się to każdego dnia. Wielkie brawa dla pana Bromskiego, za odwagę w mówieniu tego, co wszyscy wiemy, ale każdy boi się powiedzieć na głos, by nie zostać nazwanym ciemnogrodem.

Jeśli chodzi o aktorstwo, to nie jest ono zupełnie innej próby niż to, do którego przyzwyczaiły nas rodzime produkcje. Jest nie tylko autentyczne, przekonywujące i wiarygodne, ale także wyprane z patosu, wręcz autokrytyczne. Zarówno Maja Ostaszowska w roli prokurator Szackiej, jak i towarzyszący jej Marek Bukowski (komisarz prowadzący śledztwo) grają rewelacyjnie. Na ekranie widzimy też plejadę znakomitych polskich artystów, takich jak Krzysztof Globisz, Andrzej Seweryn, Krzysztof Pieczyński , czy Piotr Adamczyk (większość jednak epizodycznie), oraz oczywiście znakomita Danuta Stenka. Nie można zapomnieć też o Krzysztofie Stroińskim w świetnej roli bojownika anty sbeckiegio. Duży udział ma tu także sam Bromski, który napisał dialogi (jeden z najlepszych to scena prokurator Szackiej wychodzącej z archiwum IPN, gdzie stwierdza, że może niektóre tajemnice powinny zostać nieodkryte, za co zostaje zbesztana przez archiwistę słowami „i to mówi prokurator Rzeczpospolitej?!”) dodając postaciom realizmu.

Od strony technicznej jest również nienagannie, zdjęcia są swobodne, ukazują autentyczny Kraków takim jaki jest, bez upiększania, ale też bez szukania na siłę scenerii slumsowych. Fabuła trzyma w napięciu praktycznie przez cały film, spychając jednak element kryminalny nieco na drugi plan – jasne jest, że autorom zależało przede wszystkim na ukazaniu układów sił w Polsce, do czego zabójstwo jest jedynie pretekstem – nie zmienia to jednak faktu, że scenariusz napisany jest świetnie i składa się w naprawdę logiczną całość (współautorem scenariusza jest Juliusz Machulski – autor najlepszych polskich skryptów w historii kinematografii).

Nie da się ukryć, że jest to film z politycznie celem, można go jednak odebrać także jako naprawdę dobry film kryminalny, zrealizowany i zagrany bez zarzutu. Pokazuje że stać nas (Polaków) na coś więcej niż kolejna durna komedia romantyczna w której Jan Frycz (o zgrozo!) robi z siebie pajaca, a niecenzuralny język stanowi jedyny środek przekazu.

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	9
Czas trwania:	8
Montaż:	8
Muzyka:	5
Dialogi:	9
Spójność fabuły:	9
Przesłanie:	10
Średnia ocena:	8,29

Czytaj dalej...

Trespass

Gatunek: Kryminalny, Dramat, Thriller Reżyseria: Joel Schumacher Scenariusz: Karl Gajdusek Obsada: Nicolas Cage, Nicole Kidman, Ben Mendelsohn, Liana Liberato, Cam Gigandet, Jordana Spiro, Dash Mihok więcej... Ocena IMDB: 5,4 Link do IMDB: Trespass

Fabuła filmu lokuje nas w domu państwa Miller, w którym na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się w najlepszym porządku, Kyle (Nicolas Cage) handluje diamentami i jeździ Porche, Sarah (Nicole Kidman) zajmuje się zdecydowanie za dużym dla nich domem, posiadającym najnowocześniejsze zabezpieczenia, basen oraz wszelkie możliwe luksusu jakie może sobie wymarzyć amerykańska, bardzo bogata rodzina. Córka (Liana Liberato), Avery jest oczywiście rozkapryszoną nastolatką wymykającą się na imprezy. Jednej nocy jednak na dom napada banda zamaskowanych bandytów, którzy wiedzą o Millerach znacznie więcej niż powinni.

Do mniej więcej połowy filmu, fabuła zdaje trzymać się jednego kawałka, zwroty akcji sprawiają jednak, że staje się ona tak zagmatwana, że traci w zupełności cały sens. Cała intryga jest szyta tak grubymi nićmi, że przestają nawet dziwić nielogiczne zachowanie bohaterów, którzy raz za razem robią nieprzemyślane głupoty które prowadzą do coraz większych absurdów zamieniając Terspass w wenezuelską telenowelę. Nie mówię już nawet o głupotach typu „skąd on wziął ten pistolet??”, ale również takie kwiatki są tutaj obecne. Postacie umierają wręcz szekspirowsko – dopiero wygłosiwszy wszystkie informacje jakie chcieli wygłosić nie spiesząc się z wykrwawianiem i traktując wyjaśnianie brakujących kawałków układanki zdecydowanie poważniej niż własną śmierć.

Ben Mendelsohn (który gra przywódcę grupy) jest z początku dość obiecujący, jednak z czasem jego zdecydowanie za długie monologi (wzorowane chyba na Ledgerze z Dark Knight) stają się wymuszone, irytujące i wtórne. W rolę drugiego z bandytów wciela się Cam Gigandet, który niestety jest tak samo beznadziejny jak wszyscy na planie tego filmu. Na uwagę zasługuje chyba jedynie Liana Liberato, ale nie dlatego, że tutaj pokazała cokolwiek z aktorskich umiejętności, ale dlatego, że całkiem niedawno zagrała w „Trust” razem z Clivem Owenem i tamta rola (tak jak i film z resztą) jest warty obejrzenia. Filmu nie ratuje także Nicole Kidman która po dłuższej nieobecności na ekranach udziela się ostatnio w kilku naraz miernych produkcjach. Nicolas Cage potwierdza również, że czasy świetności ma za sobą (chyba, że uda mu się wybrnąć z dołka finansowego zmuszającego go do brania praktycznie każdej zaoferowanej mu roli – czy Trespass jest jednym z takich filmów?).

Największą zaletą tego filmu jest to że 91min, a nie dłużej. Jestem rozczarowany, że Joel Schumacher popełnił taki film…

Ocena (0-10):
Gra aktorska:	2
Czas trwania:	7
Montaż:	3
Muzyka:	1
Dialogi:	1
Spójność fabuły:	1
Poziom napięcia:	3
Średnia ocena:	2,57

Czytaj dalej...